Al Qudra Lakes - pustynna oaza

Mało tutaj jest miejsc, gdzie znaleźć można kawałek przyrody, usłyszeć śpiew różnych ptaków a nawet spotkać dzikie pustynne zwierzęta. Takim miejscem jest zdecydowanie Al Qudra – kompleks sztucznych jezior i małych oaz na środku pustyni. Uwielbiam to miejsce, chociaż w sezonie jest tam masa ludzi, gdyż jest to idealne miejsce na piknik czy camping, gdy tylko temperatury pozwalają spokojnie posiedzieć na zewnątrz przez więcej niż 5 minut.

Al Qudra znajduje się na pustyni Saih Al Salam, na końcu drogi przy której jest tor rowerowy.

Wybierając się tam w środku lata, gdy obecność ludzi jest praktycznie zerowa, jeżeli jesteśmy cierpliwi wypatrzymy tam dzikie piaskowe gazele oraz ok. 175 różnych gatunków ptaków, w tym kilka zagrożonych, ale również pospolite dla nas kaczki czy łabędzie. Nasze oczy cieszą również różne gatunki krzewów i drzew, między innymi przepiękne migdałowce.

Zdecydowanie warto się tam wybrać – jest to moje ukochane miejsce zaraz po malutkiej plaży u wybrzeży Sharjah. 

Ramadan i Eid-Al-Fitr

Ramadan - święty miesiąc dla każdego muzułmanina, miesiąc przebaczania i przede wszystkim postu od świtu do zmierzchu. Jest on wyjątkowy pod wieloma względami i trochę miesza w codziennym funkcjonowaniu, szczególnie w kraju muzułmańskim.

Wszystko budzi się do życia po zachodzie. Podczas dnia większość restauracji jest zamknięta, ci którzy mogą sobie pozwolić na odpoczynek odsypiają noc, a ci którzy muszą być w pracy charakteryzują się o połowę mniejszą wydajnością. Życie toczy się zdecydowanie wolniej z pustymi żołądkami. Podczas Ramadanu zakaz publicznego spożywania posiłków przed zachodem słońca dotyczy wszystkich, również osób nie będących muzułmanami, jednak w niektórych miejscach wyznaczone są specjalne strefy odgrodzone parawanem, gdzie można spokojnie zjeść. 

Pomoc innym i ofiarowywanie biedniejszym posiłku na iftar, czyli posiłek przerywający post jest bardzo ważna dla każdego wierzącego. W tym roku Emiraty wydały ok. 1.7 milionów darmowych paczek jedzenia. Przy niektórych meczetach rozkładane były specjalne namioty, które oferowały darmowe posiłki dla każdego – bez względu na religię czy zarobki. Kolejną ciekawą inicjatywą są tzw. Ramadan fridge czyli lodówki rozstawione w rożnych miejscach do których każdy ma dostęp zarówno aby coś w nich umieścić, albo z niej skorzystać. Dużo jest przypadków, gdy to zwykli obywatele organizują posiłek dla tych najbiedniejszych zapraszając do siebie na iftar. 

Podczas Ramadanu, przeważnie na 1-2h przed iftarem, kierowcy już nie są tak uważni i myślą głównie o przerwaniu postu – stąd zwiększona liczba wypadków w tym miesiącu. Rząd pomyślał i o nich i zebrał wolontariuszy, aby ci na czerwonych światłach rozdawali paczki z jedzeniem dla tych którzy nie zdążą do domu na iftar. 

Warto również pamiętać, że przez cały miesiąc godziny pracy są ustawowo skrócone o 2h dziennie. 

Ramadan to piękny miesiąc i za każdym razem nie mogę się na niego doczekać. W tym roku post trwał 15h. Tak długi czas bez wody, gdy na dworze temperatura powyżej 40 stopni i wilgotność ponad 60% może dać się we znaki. Zawsze najbardziej brakuje mi wody, a nic nie przerywa postu lepiej niż zimny i soczysty arbuz.

Podczas Ramadanu powietrze pachnie inaczej, pierwszy łyk wody jest błogosławieństwem, a jedzenie na stole i otaczająca nas rodzina sprawia ze dziękujemy za to co mamy i doceniamy nawet małego daktyla.

Zwieńczeniem tego świętego miesiąca jest Eid-Al-Fitr, czyli 3-dniowe święto kończące Ramadan. Większość osób wybiera się na różne wycieczki, w sklepach pełno jest promocji specjalnie z okazji Eid, restauracje pękają w szwach oraz organizowane są pokazy fajerwerków. Zwyczajem jest zakup nowych ubrań specjalniez tejokazji, które często stanowią podarunek dla najbliższych.

Przechadzając się chodnikiem

Emiraty robią co mogą, aby utrzymać czystość w mieście. Niestety walka toczy się tu również z mentalnością niektórych ludzi, którzy przyzwyczajeni są do wyrzucania śmieci tam gdzie stoją.

Metro, tramwaj i autobusy są zawsze czyste. Na stacjach metra ktoś zawsze zamiata wszechobecny piach. Jeżeli policja przyłapie kogoś na śmieceniu kary wahają się od 200 aż po 5000 AED. Koszy jest tu pod dostatkiem, zarówno tych małych miejskich jak i wielkich kontenerów na tyłach budynków, a w sezonie grillowym można je znaleźć nawet przy popularnych miejscach na pustyni.

Ze względu na to, że Dubai cały czas jest w budowie trzeba mieć na uwadze, że podziwianie pięknych krajobrazów może przesłonić jakaś budowa tudzież żuraw. Takie miejsca, chociaż odpowiednio zabezpieczone, zawsze generują dużo brudu wokół siebie i skutecznie zaburzają estetykę miasta.

Dubai posiada dwa ogromne wysypiska śmieci, jedno przy Emirates Roads, które czuć nawet z samochodu, a drugie w Jabel Ali. Każdego dnia mieszkaniec Dubaju generuje 2.8 kg odpadów. Głównie są to plastikowe opakowania pochodzące np. z buteleczek po sokach o bardzo małej pojemności, jednorazowe pojemniki na żywność z dostaw oraz zamiłowanie do wszystkiego co jednorazowe. Znam rodzinę, która na co dzień używa wyłącznie jednorazowych talerzy, sztućców i kubków, gdyż nie chce im się zmywać. 

Niektóre miejsca, szczególnie te dzielnice w których jest bardzo duże zagęszczenie ludzi jak Satwa, Riqqa, Naif potrafią być nieźle zaśmiecone, szczególnie pod wieczór. Miasto jednak bardzo dba, aby śmiecie zniknęły jak najszybciej i często widać pracowników zbierających je nawet przy drogach.

Istotnym aspektem, który wiąże się z czystością są bezdomne zwierzęta – Emiraty zdecydowanie zostały opanowane przez koty. Przechadzając się w niektórych miejscach można zaobserwować całe gangi, szczególnie przy restauracjach i wszelkich śmietnikach. Warto dodać, że za dokarmianie bezdomnych kotów jest mandat w wysokości 200 AED. Władze miasta starają się je łapać, sterylizują te zdrowe i wypuszczają je z powrotem, zaś chore usypiają. Bezdomnych psów raczej tutaj nie ma.

Przymykając oko na zużytą torebkę herbaty na parkingu, koty wyskakujące ze śmietników i rozrzucone ulotki tajskich masaży na chodniku Dubai można określić mianem czystego miasta, a przynajmniej miasta, które stara się, żeby latających śmieci było jak najmniej. 

O poszukiwaniach "tej jedynej"

Przytrafiła mi się ostatnio niecodzienna sytuacja. Przechodząc przez niewielkie osiedle domków jednorodzinnych nagle słyszę za sobą wołający mnie kobiecy głos. Odwracam się i widzę uśmiechniętą Arabkę w średnim wieku zmierzającą do mnie z uśmiechem, która po chwili zaczyna komplementować moją urodę. Grzecznie dziękuję i już mam życzyć dobrego dnia i iść dalej, ale nagle kobieta wyznaje, że szuka żony dla syna i pyta się mnie czy jestem mężatką. Tak jak stałam tak mnie wryło w ziemię. Uśmiechnęłam się i powiedziałam, że tak. Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę i ruszyłam w dalszą drogę, cały czas uśmiechając się pod nosem, bo w końcu samoocena podskoczyła o jakieś 200%.

Aranżowanie małżeństw jest tu jak najbardziej praktykowane, jak można zauważyć po mojej przytoczonej historii. Rodzice starają się wybrać jak najlepszą kandydatkę/kandydata dla swojej córki/syna, chociaż może w mniej desperacki sposób. Liczy się przede wszystkim reputacja rodziny oraz jej zamożność.

Pamiętam czasy, kiedy dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak zaaranżowane małżeństwo i ciężko mi było pojąć, że ktoś może się na takie rozwiązanie zdecydować. W rodzinie męża to on jedyny sam wybrał sobie żonę, dla reszty poszukiwania odbywały się przez rodziców. Myślę, że tak jak istnieje miłość od pierwszego wejrzenia tak i również z czasem można się w sobie zakochać. Biorąc ślub po tak krótkim okresie znajomości nic nie stoi na przeszkodzie, aby robić wszystko to, co robią „narzeczeni”. Tak jak bardzo może to wydawać się dla niektórych dziwne, tak ja to jak najbardziej rozumiem, chociaż nie oznacza to, że byłabym w stanie podjąć taki krok. Dla osób z pewnych kręgów kulturowych i religijnych jest to tak samo normalne jak dla nas małżeństwo z miłości (chociaż czy aby na pewno zawsze tak jest?).

Cebula z Pakistanu, jabłka z Iranu

Jest Carrefour, Lulu Hypermarket, Spinneys, nie ma Lidla ani Tesco. Supermarkety są niemal na każdym kroku i oferują wszystko – od warzyw, których nigdy na oczy nie widziałam, aż po gotowe ciepłe jedzenie.

Większość produktów pochodzi z importu. Możemy kupić cebulę z Pakistanu, jabłka z Iranu albo ananasa z Filipin. Pustynia nie sprzyja uprawom, ale lokalnie uprawiane są nie tylko daktyle, chociaż te stanowią zdecydowaną większość. Ras Al Khaima w sezonie dostarcza warzyw takich jak sałata, pomidory, bakłażan czy kalafior. Zbiera się tu również cytrusy i mango.

Niektóre produkty, szczególnie owoce z Europy takie jak maliny, jeżyny albo wiśnie, potrafią kosztować po 19 AED za 250 g. Truskawki, głównie z Egiptu, w sezonie można dostać nawet za niecałe 5 AED za 250 g. Jabłka za 26 AED/kg też tu nikogo nie dziwią. Niektóre zachodnie produkty mają ceny z kosmosu. Pamiętam, że podczas mojej pierwszej wizyty w Carrefour czasami aż trudno mi było pojąć dlaczego zwykły żółty ser, bochenek chleba a nawet masło jest aż tak drogie. Import to jedno, ale faktem jest, że rynek celuje tutaj w zupełnie innego klienta, który zamiast żółtego sera woli paneer (rodzaj indyjskiego białego sera) lub labneh (kremowy arabski ser), a zamiast bochenka chleba, płaski khubz albo naan. Założę się, że robiąc zakupy „po naszemu” i wybierając produkty, które znamy będziemy płacić znacznie więcej niż przeciętna indyjska rodzina.

Czy pomiędzy wszystkimi rzeczami z importu znajdziemy coś co jest „made in UAE”? A i owszem. Soki, różne rodzaje mleka, woda, mięso, nabiał, chipsy itd. Jedni z najbardziej popularnych producentów to Lacnor, Almarai, Al Rawabi, Marmum, Al Ain. Czasami pomiędzy półkami możemy znaleźć i polskie produkty. Widziałam czekoladę wedla, krówki, ogórki kiszone, ciasteczka „jeżyki” i jakieś wafelki.

W dziale z gotowymi potrawami na gorąco, serami, oliwkami i różnymi innymi przysmakami na wagę możemy zawsze poprosić o spróbowanie i wybrać rodzaj oliwek, które nam najbardziej smakują (a jest z czego wybierać).

Oczywiście nie brakuje również osiedlowych sklepów, które w niektórych miejscach wyglądają jakby przeszedł przez nie huragan – podłogi zawalone, wszystko jakiś takie chaotyczne, porozrzucane, czasami w ogóle nie ma podanych cen. Wszędzie jednak jest wspólny mianownik – zakupy pakowane są przez sprzedawcę, a zużyciem plastikowych reklamówek nikt się tu nie przejmuje. 

Emiraty po arabsku

W Emiratach językiem urzędowym jest arabski, jednak ze wszystkimi można dogadać się po angielsku, bo każdy mniej lub więcej się tym językiem posługuje. Ma on wiele dialektów, Emiratczycy posługują się dialektem Khaleeji – czyli dosłownie „zatokowy”, używany (z pewnymi modyfikacjami szczególnie co do akcentu) przez kraje zatoki perskiej. W związku z tak dużą liczbą emigrantów z innych krajów arabskich można usłyszeć całą gamę innych dialektów. Czasami po sposobie wypowiedzi i brzmieniu języka uda mi się odgadnąć skąd pochodzi dany rozmówca. Szczególnie łatwo poznać Egipcjan – mówią głośnio i bardzo gestykulują.

Na studiach uczyłam się arabskiego przez 2 lata – niestety nie jest to najłatwiejszy język do opanowania. Przyjeżdżając tu po raz pierwszy łudziłam się, że będę miała z tym językiem trochę więcej styczności, a nawet podszkolę się w mówieniu. Niestety oprócz używania standardowych zwrotów nie nauczyłam się niczego nowego, a co więcej nieużywany język powoli zanikał i niestety mało go już zostało w głowie.Uwielbiam brzmienie tego języka, a opanowanie go wciąż pozostaje gdzieś w sferze moich marzeń.

Wszystko tutaj jest w wersji dwujęzycznej, od szyldów sklepowych po umowy o pracę. Tablice informacyjne na drogach, nazwy ulic, infolinie – „for English press 2”. Czasami dzwoniąc a to do jakiegoś urzędu, a to do arabskiej restauracji głos po drugiej stronie naturalnie odezwie się po arabsku, ale nie ma co panikować i przerywać połączenie, wystarczy odezwać się po angielsku.

W rozmowie z ludźmi posługującymi się językiem arabskim nadużywam kilku zwrotów: khalas, co znaczy mniej więcej „wystarczy” i masha’Allah, ale w wydźwięku bardzo ironicznym, co stanowi wyraz zachwytu. Często używam również alhamdulillah (dzięki Bogu) in insha’Allah (jak Bóg pozwoli). Od koleżanki zapożyczyłam sobie zwrot „sabr, ya Rabb” co oznacza „cierpliwości” i często mamroczę go pod nosem w sytuacjach, w których puszczają mi nerwy. Habibi i żeńską wersję habibti często używają do siebie nawet obce osoby, ale tylko i wyłącznie w obrębie tej samej płci. Często słyszy się również „aywa” co znaczy mniej więcej tyle co „wow”, a w formie pytającej „na prawdę?”

Najśmieszniejszy jest fakt, że więcej posługuję się tu hindi/urdu. Znam ten język dosyć dobrze, chociaż nigdy nie byłam na żadnym kursie. Wsiąkł we mnie poprzez oglądanie filmów Bollywood. W pracy gdzie 90% osób posługiwało się tym językiem, prosiłam żeby jak najczęściej mówili do mnie w tym języku.

Komunikatywna znajomość arabskiego zdecydowanie pomaga, nawet w znalezieniu lepszej pracy, ale nie mówiąc ani słowa po arabsku też da się tutaj żyć.

Własne cztery kąty

Sytuacja mieszkaniowa w tym kraju to temat rzeka i nie należy do najłatwiejszych i najprzyjemniejszych. Szczęście mają osoby które zarabiają na tyle dużo, żeby wynająć coś porządnego i własnego, albo mieszkanie jest opłacane przez pracodawcę. Ci którzy nie mają takiego szczęścia skazani są na gorsze warunki. Oto dostępne opcje zakwaterowania:

Bedspace – czyli dzielenie pokoju z kilkoma innymi osobami. Jest to najtańsza opcja, ale to także zależy od dzielnicy, inna cena jest w Deira, a inna w Marinie i również zależy od ilości osób w pokoju – im więcej tym taniej. Takie apartamenty są zazwyczaj albo wyłącznie dla kobiet albo mężczyzn, ze względów prawnych oczywiście. Ceny to od 650 AED (8 osób w pokoju, Deira) nawet do 2900 (dwie osoby w pokoju, Marina).

Partition – pokój jest dzielony za pomocą płyty kartonowo-gipsowej (często taka płyta nie dochodzi do sufitu, żeby klimatyzacja wszędzie dochodziła, wtedy i tak wszyscy wszystko słyszą), albo drewnianej przegrody na mniejsze części. Więcej prywatności, ale bardzo ograniczone miejsce, czasami wyłącznie na łóżko i jakąś szafkę. Niestety tworzenie takich partycji jest nielegalne bez specjalnego pozwolenia, o które nie jest łatwo ze względu na niechęć władz do przeludnienia budynków. Ceny wahają się w granicach 1500-2500 AED w zależności od wielkości.

Pokój – standardowo można wynająć cały pokój, z dołączoną łazienką tzw. master bedroom, albo bez. I znowu ceny wahają się w zależności od dzielnicy, może to być 2500, a nawet ponad 6000 AED.

Apartament – od kawalerek aż po kilka pokoi, do wyboru do koloru.

Rynek mieszkaniowy to niezły interes. Osoby które na to stać wynajmują jedno mieszkanie i podwynajmują je np. na bedspace, otrzymując miesięcznie niekiedy podwójną sumę czynszu, który mają zapłacić.

Wynajmując całe mieszkanie/villę płaci się za rok z góry, maksymalnie w czterech czekach. Załóżmy, że chcemy wynająć mieszkanie za 60 tys. AED za rok. Musimy wtedy wydać cztery czeki po 15 tys. czyli co trzy miesiące musimy mieć pewność, że te 15 tys. będzie na koncie. Mało kto może sobie pozwolić na wyłożenie takiej sumy od razu dlatego decydują się na wynajmowanie pokoju, albo czegoś tańszego np. w Sharjah.

Bardzo popularne są tzw. housing communities, czyli osiedla często mające własne galerie handlowe. Jednymi z najbardziej popularnych są: Greens, Remraam, Mirdiff, Jumeirah Village Circle, Arabian Ranches, Jabel Ali Village, Al Barari, Dubai Silicon Oasis, Discovery Gardens, International Media Production Zone, International City. Niektóre z nich są wyłącznie dla bogatych z pięknymi villami i zielenią (Al Barari, Arabian Ranches), a inne to typowe blokowiska (IMPZ).

Pozostając w temacie mieszkań nie można zapomnieć o problemie, który prędzej czy później dotknie każdego mieszkańca – karaluchy. Coś co jest absolutną plagą nawet w nowych budynkach. Niektóre budynki regularnie przeprowadzają opryski przeciw karaluchom, ale jeżeli wtargną do mieszkania to już niestety problem lokatora. Do tej pory dziękuję Bogu, że przez 2 lata mieszkając w Sharjah nie zawitał do nas ani jeden karaluch, ale to dlatego, że oboje z mężem dbaliśmy o to aż za bardzo. Śmieci wynosiliśmy codziennie, nigdy nie zostawialiśmy resztek jedzenia na blacie, podłogę zamiatałam po każdym gotowaniu, żeby nie kusić nawet najmniejszym okruszkiem. W dużej mierze jest to również zasługa innych lokatorów, którzy najwidoczniej także dbali o czystość. Niekiedy nie ma się takiego szczęścia i najlepszym sposobem jest wynająć profesjonalną firmę, która zajmuje się zwalczaniem nieproszonych gości.

Rachunki przysyła DEWA (Dubai Electricity and Water Authority). Pralki są w kuchni. W starszych budynkach są piece, które ogrzewają wodę i które trzeba włączyć przed kąpielą. Woda przechowywana jest w specjalnych zbiornikach na dachu. Nie zaleca się picia wody prosto z kranu. W podłodze w kuchni, na balkonie i w łazience jest zawsze odpływ. W Deira często można spotkać opuszczone budnyki, które wyglądają jakby ledwo stały.

Niestety mieszkanie tu jest drogie. Co chwila media podają, że ceny mieszkań np. spadną o niecałe 10% w jakiejś dzielnicy, ale ja niestety od znajomych słyszę, że jest zgoła odwrotnie i czynsz jest podwyższany praktycznie z roku na rok. Do tego dochodzą opłaty związane z corocznym odnowieniem umowy najmu w RERA (Real Estate Regulatory Agency) i tak właśnie nasuwa nam się odpowiedź dlaczego istnieją pokoje, w których tłoczy się aż 8 osób...

Piach w oczy

Powietrze w Dubaju nie należy do tych najbardziej zanieczyszczonych. Dubai Municipality regularnie monitoruje miasto i dba o to, aby tereny przemysłowe i fabryki stosowały się do wytycznych. Jednak istnieją tutaj dwa zjawiska, które zdecydowanie uprzykrzają życie – kurz oraz mgła.

Kurz (haze/dust) potrafi wisieć w powietrzu kilka dni – nie widać wtedy ani nieba ani miasta. Oczywiście wszystko to bierze się z piachu nawiewanego od pustyni. Takie warunki nie sprzyjają osobom z astmą albo wrażliwymi drogami oddechowymi – dużo osób zasłanie sobie usta i nos, aby uniknąć wdychania drobinek kurzu. Tutaj wiecznie wszystko jest nim pokryte – sprzątanie balkonu mija się z celem, bo na drugi dzień znowu jest tak, jak było przed sprzątaniem. Co ciekawe kurz przy wietrznej pogodzie dostaje się do mieszkań nawet przy zamkniętych oknach – tak, szczelność okien nie jest tu niestety priorytetem. Podczas burzy piaskowej świat nagle staje się żółtawo-pomarańczowy i wtedy obowiązkowo należy zasłonić usta i nos – piasek dostaje się dosłownie wszędzie.

Mgła natomiast przychodzi i odchodzi zdecydowanie szybciej. Tak samo jak burza piaskowa, tak i mgła potrafi nieźle sparaliżować miasto w okresie zimowym, kiedy temperatury zdecydowanie spadają. Zjawisko to występuję tylko i wyłącznie rano i czasami mgła jest tak gęsta, że paraliżuje ruch na drogach, bo nie widać samochodu przed nami. Pomimo tego, że stwarza ogromne korki i opóźnia loty to jest to piękne zjawisko – szczęście mają ci, którzy mieszkają na wyższych piętrach i mogą podziwiać miasto ponad mgłą.

Warto jeszcze wspomnieć o deszczu, ale takim ulewnym, która spada może raz do roku. UAE zupełnie nie jest przygotowane na jakiekolwiek ilości deszczu większe niż mżawka prze kilka minut, która ledwie skropi ulice. Gdy zacznie porządnie lać zalewane są ulice, domy, parkingi a nawet metro – istny kataklizm. Korki są niemiłosierne i policja co chwile ostrzega, aby jeździć ostrożnie. Zeszłej zimy był taki dzień kiedy lało non-stop od rana, miejsce w którym pracowałam (kampus uniwersytecki) był tak zalany, że nie dało się przejść nie brodząc w wodzie po kostki, koleżance z pracy zalało dom, a mi powrót do domu zajął 4 godziny, mimo to, że wyszłam z pracy o wiele wcześniej, gdyż niektórzy pracodawcy puszczali pracowników wcześniej do domu (tych, którym udało się jakoś dotrzeć do pracy).


Trochę piachu, deszczu, a w tym roku nawet i trochę śniegu, tak dla odmiany od słońca, które świeci niemal codziennie.

Smile, you are in Sharjah!

Sharjah – emirat, w którym mieszkałam przez prawie dwa lata i który jest zdecydowanie bliżej mojego serca niż Dubai. Leży on pomiędzy Dubajem a Ajman i cieszy się mianem stolicy korków. Arabska nazwa różni się od angielskiej i jest to ash-Shariqa. Sheikhiem dla tego emiratu jest Sultan bin Muhammad Al-Qasimi, którego portrety również cieszą oko w większości sklepów.

Sharjah zdecydowanie różni się od Dubaju i to pod wieloma względami. Jest bardziej restrykcyjna pod względem religijnym i prawnym. Więcej jest inspekcji w firmach, zdarzają się inspekcje mieszkań, czy aby nikt na pewno nie mieszka razem bez ślubu. Na próżno szukać tu barów serwujących alkohol – nawet przewożenie alkoholu przez ten emirat jest surowo zabronione. Nie znajdziemy tutaj żadnych zapierających dech w piersiach budowli – Sharjah zdecydowanie stawia bardziej na kulturę, dlatego tak dużo jest tutaj muzeów. Jest tu zdecydowanie „biedniej” niż w Dubaju – ceny wynajmu mieszkań są niższe, znacznie więcej jest miejsc, gdzie mieszkają ci biedniejsi.

Sharjah ma przepiękny corniche (Al Khan area), z plażą gdzie można podjechać samochodem aż pod sam brzeg zatoki. Mieszkając 10 minut samochodem właśnie od tego miejsca, często późnym wieczorem braliśmy ze sobą jedzenie i jechaliśmy tam tylko i wyłącznie żeby zjeść patrząc na czarną wodę, gwiazdy i nacieszyć uszy szumem fal i dać im odpocząć od zgiełku miasta.

Co warto zobaczyć?

Przyjeżdżając z Dubaju do Sharjah autobusem lądujemy na głównej stacji autobusowej zaraz przy Buhairah corniche.

Gold souk – dwa pasaże – w jednym są ubrania, a w drugim biżuteria. Na przeciwko jest piękny meczet King Faisal, na który również warto zwrócić uwagę.

Muzea – Sharjah Museum of Islamic Civilazation, Sharjah Heritage Museum, Al Mahatta Museum (co ciekawe nie byłam w żadnym z nich, bo człowiek mieszkający w danym mieście myśli, że jeszcze przyjdzie taki weekend kiedy się tam wybierze – aż w końcu się wyprowadza)

A ponadto Sharjah Aquarium, Al Montazah (park wodny) i wiele innych atrakcji.

Teraz mieszkając w Dubaju brakuje mi Sharjah, pomimo tego, że było tam zdecydowanie więcej śmieci na ulicach, miejsca parkingowego koło naszego bloku szukało się czasami zbyt długo, a korki nieustannie wykańczały, ale na otarcie łez była też mała budka obok opuszczonej stacji benzynowej z najlepszą parathą na świecie, restauracja serwująca najlepsze chicken biryani tuż pod nosem i meczet, z którego głośników wydobywał się najpiękniejszy azan (wezwanie na modlitwę).

Smile, you are in Sharjah!

Wiza do ZEA

System wizowy tego kraju jest mi znany aż za dobrze. Obecnie obywatele Polski mogą przekroczyć granice Emiratów otrzymując wizę „on arrival” na 90 dni. Niestety, gdy 90 dni minie, nie możemy dostać kolejnej wizy „on arrival” przez kolejne 90 dni. Czyli w okresie 180 dni, w Emiratach możemy przebywać tylko przez 90 dni.

Wcześniej tak nie było. Wiza „on arrival” była na miesiąc i aby ją przedłużyć wystarczyło przekroczyć granicę z Omanem, zawrócić i wjechać z powrotem do Emiratów, nazywało się to „visa run”. Nadal można tak zrobić, gdy np. dostajemy wizę pracowniczą i musimy wjechać do kraju już na niej, można zrobić wtedy visa run do Omanu i wszystko jest ok, ale wyłącznie gdy zmieniamy wizę „on arrival” na pracowniczą.

Należy pilnować dni, bo za przebywanie w Emiratach, gdy wiza wygasła naliczane są kary za każdy dzień i kwotę taką płaci się na kontroli paszportowej przed odlotem. Jeżeli zagapimy się i zostaniemy trochę dłużej niż było można, polecam przed odlotem udać się do biura imigracyjnego na przylotach terminalu 3 na lotnisku DXB (czynne 24h), i poprosić, aby podali dokładną kwotę naliczonej kary.

Ostatnio miałam sytuację, gdzie system w biurze imigracyjnym pokazywał karę za pozostawanie w kraju bez ważnej wizy przez 7 dni w wysokości ok. 1700 AED, po czym przechodząc przez kontrolę paszportową i mając już odliczoną kwotę w ręku, pan informuje mnie, że nie muszę płacić kary i mogę zostać jeszcze przez 7 dni. Moja sytuacja wtedy była na tyle skomplikowana, że każdy z urzędników mówił zupełnie co innego, a gdy w końcu manager potwierdził, że tak będzie kara, to ostatecznie okazało się, że jej nie ma. Bo mieli jakieś dwa systemy – stary pokazywał, że podlegam karze, nowy, że nie i do końca nie wiadomo było, któremu wierzyć.

I tutaj dobra rada ode mnie, osoby, która miała do czynienia chyba ze wszystkimi urzędami w tym kraju, zawsze trzeba pytać 4 razy czy na pewno tak jest i jak jest taka możliwość zweryfikować informacje przy innym okienku (w 50% przypadków, usłyszycie zupełnie co innego). I uzbroić się w cierpliwość – bo nawet jeśli pan/pani w tym momencie słucha uważnie twojego problemu, a przyjdzie Ahmed/Amal z przerwy, to niestety w tym momencie jesteśmy już na drugim planie i trzeba cierpliwie czekać aż habibi/habibti podzielą się między sobą wrażeniami.

Adresowe perypetie

W Emiratach, tak jak w większość krajów arabskich, adres podawany jest opisowo zazwyczaj z pominięciem ulicy, chyba że jest to jedna z głównych dróg. Nazwa budynku oraz charakterystyczne punkty tzw. landmarks w zupełności wystarczą. I tak więc możemy się spotkać z adresem „budynek restauracji Al Shami, pokój 504” albo „Emirates Financial Towers, biuro 907”. Nikt nawet nie pyta o nazwę ulicy, a oznaczane one są numerami np. ul. 23B. Zamiast typowej ulicy i numeru większość budynków ma swoje nazwy.

Dobra rada: biorąc taksówkę warto zaznaczyć sobie miejsce docelowe na mapie, może się zdarzyć, że to my będziemy musieli mówić kierowcy jak jechać. Podobnie z zamawianiem jedzenia, musimy zapamiętać koło czego nasz budynek się znajduje, bo o to będzie się pytał dostawca. Większe bloki mieszkalne mają swoje nazwy, więc zadanie jest ułatwione.

Google street view zostało uruchomione dopiero w 2014 r., ale znacząco ułatwia orientacje w terenie. Nie wyobrażam sobie przed pojechaniem w jakieś miejsce nie zerknąć co tam koło niego się znajduje – w razie gdy przyjdzie mi tłumaczyć taksówkarzowi jak tam dojechać.

Na początku taki system może być problematyczny, ale łatwo się do niego przyzwyczaić i dla mnie, osoby, która nie zna nazw ulic w mieście w którym spędziła całe swoje życie, sprawdza się on dużo lepiej i łatwiej mi zlokalizować adres na podstawie budynku niż nazwy ulicy, jak ma to miejsce w Polsce.

An apple a day

Służba zdrowia w Emiratach odbiega znacząco od tej polskiej. Jak już wspominałam, dla obywateli Emiratów jest ona całkowicie darmowa (nie płacą żadnych składek ani podatków). Dla reszty są dwie opcje – albo ma się ubezpieczenie albo nie. Obecnie wszystkie firmy mają obowiązek prawny zapewnienia ubezpieczenia dla każdego pracownika. Firmy wykupują różne ubezpieczenia, od najtańszych do nawet takich, które obejmują cały świat – wszystko zależy od budżetu/polityki firmy. Pracownik za takie ubezpieczenie nie płaci nic. Ja na szczęście nigdy nie musiałam korzystać ze swojego ubezpieczenia, ale mąż już tak. Miał dwie wizyty w szpitalu, w tym jedna u specjalisty łącznie z badaniem krwi i przepisaniem lekarstw i za całość zapłaciliśmy jedynie 30 AED czyli procent od ceny za konsultację z lekarzem, badania krwi (ok. 1500 AED) oraz przepisane lekarstwa (ok. 200 AED) były całkowicie za darmo.

A jak to wygląda, gdy nie ma się ubezpieczenia? Oczywiście z moim szczęściem, źle się poczułam dopiero będąc na wizie turystycznej bez ubezpieczenia. Wizyta u specjalisty kosztuje w granicach 250-300 AED, u internisty jest to od 150 do 200 AED - wszystko zależy od szpitala/kliniki. Cen badań specjalistycznych nie znam, ale wiem, że nie są to małe kwoty.

Szpitale oraz kliniki są tu na bardzo wysokim poziomie – zupełne przeciwieństwo Polski. Nowoczesne sprzęty, czyste poczekalnie, system rejestracji bez zarzutu. Nawet jak spóźnisz się pół godziny na wizytę przyjmą bez problemu.

Ciekawostka: antybiotyk można dostać bez recepty. Dwa razy dopadło mnie paskudne przeziębienie z zapaleniem gardła i wysoką gorączką. W obydwu przypadkach idąc do apteki i opisując dolegliwości dostałam m.in. antybiotyk i to sprzedawany na blistry – bez opakowań.

Kwestia bycia w ciąży nie będąc mężatką - sytuacja nielegalna. Przyjmując ciężarną kobietę szpitale życzą sobie okazania aktu małżeństwa, a gdy go nie ma zawiadamiają policję. Rada? Wyjechać z kraju jak najszybciej. Dzieci urodzone w Emiratach nie otrzymują emirackiego obywatelstwa (chyba że ojcem jest Emiratczyk).

Arabska kawa i daktyle

Pomijając wszystko „naj-” (większe, wyższe, droższe itd.) to co jeszcze wyróżnia ten kraj?

Gościnność. Emiratczycy są niezwykle gościnni i zawsze chętni by przywitać arabską kawą i daktylami. Widać to szczególnie w urzędach, salonach samochodowych i innych większych przedsiębiorstwach - w poczekalni zawsze stoją dzbanki właśnie z kawą arabską, a obok małe filiżaneczki. Niestety ja nie należę do fanów tego specyficznego napoju, ale zdecydowanie polecam spróbować.

Dbanie o swoich obywateli. Emiratczycy na pewno nie mogą czuć się zapomniani przez swój kraj, a wręcz odwrotnie. Ochrona społeczna zapewnia im masę przywilejów m.in. Emiratczyk dostaje od rządu 70 tys. AED za poślubienie Emiratki oraz dom (na który niestety trochę się czeka, bo lista oczekujących jest długa). Edukacja aż do ukończenia szkoły średniej jest darmowa podobnie jak opieka zdrowotna dla każdego obywatela. Przypominam, że w Emiratach nie ma podatków! Prawie 90% pracujących emiratczyków pracuje w instytucjach rządowych. Żyć nie umierać.

Strój. Narodowy strój męski składa się z kandoory (koszuli aż po kostki) oraz gotry (chusta na głowie) koloru białego z czarnym agalem (sznurem). Dla Pań jest to czarna abaya. Starsze kobiety można spotkać z charakterystyczną złotą maską na twarzy.

Taniec. Narodowym tańcem w UAE jest „ayala dance” czyli taniec z kijkiem. Zachęcam do kliknięcia w filmik poniżej, oprócz tańca możemy zobaczyć charakterystyczne przywitanie mężczyzn - styknęcie się nosami.

Jedzenie. Tutaj ciężko znaleźć coś charakterystycznego z uwagi na niezwykle rozległe wpływy kulinarne. Charakterystycznymi daniami dla tej kuchni jest mięso z wielbłąda, kabsa (ryż z kurczakiem i warzywami) oraz khabees (prażona mąka z cukrem i masłem).

W Emiratach znajdziemy dużo miejsc kulturowych tzw. heritage areas, gdzie można zobaczyć jak wyglądało życie zanim wszystko stało się „naj”. Jeszcze nie udało mi się do żadnego takiego miejsca dotrzeć, ale jest na pierwszym miejscu listy miejsc do odkrycia.

Tam, gdzie drogi poniosą

Pod tym względem jestem w stanie wypowiedzieć się wyłącznie z perspektywy pasażera i opierając się na opinii męża, który uwielbia jeździć samochodem.

Ogromnym atutem tego kraju są piękne i szerokie drogi, a zmorą korki. Nawet autostrady które mają 7 pasów w jedną stronę w godzinach szczytu stoją na dobre. Najbardziej newralgicznym punktem są wszelkie drogi na trasie Dubai-Sharjah. Większość ludzi mając rodzinę i pracując w Dubaju decyduje się mieszkać w Sharjah – ceny mieszkań są tu dużo niższe. Przekleństwem jest dojazd do i powrót z pracy – droga Dubai-Sharjah zajmuje 20 minut bez korków, jednak żeby dotrzeć rano z Sharjah do Dubaju potrzeba nam 1.5 a czasami aż 2 godziny. Sharjah jest pięknym emiratem, ale wybierając się tam na wycieczkę warto pamiętać, żeby zaplanować podróż tak, aby przypadkiem nie stracić 2 godzin w samochodzie.

Jedyny płatny odcinek drogi przebiega przez sam środek Dubaju i zaopatrzony jest w 7 bramek, które za każdym razem automatycznie pobierają opłatę 4 AED ze specjalnej nalepki Salik na przedniej szybie. Naklejkę można kupić na stacjach benzynowych za 100 AED – 50 AED zostanie na koncie, które później można w każdym momencie doładować on-line. Odpowiednie znaki ostrzegają nas przed wjazdem na płatny odcinek/ostatnim bezpłatnym zjazdem. Gdy przejedziemy przez bramki, a na naszym koncie nie będzie wystarczającej sumy, mamy 5 dni na doładowanie, w przeciwnym razie naliczana jest kara w wysokości 50 AED za każdy dzień.

Co do zachowania na drodze i samych kierowców – warunki są dosyć specyficzne. Na drogach jest bardzo duża liczba kierowców, którym trzeba zjeżdżać z drogi, bo spieszą się i przeskakują z pasa na pas przy prędkości 120km/h. Na lewym pasie prędzej czy później, ktoś będzie siedział na ogonie nawet jeśli i tak jedzie się z większą niż dozwoloną prędkością. Na większych drogach limit wynosi 120 km/h + 20 km/h, po przekroczeniu 140 km/h łapie radar, których jest tutaj pod dostatkiem. Kary za przekroczenie prędkości są różne, za przekroczenie limitu o 60 km/h kara wynosi 1000 AED i 12 czarnych punktów.

Znam osobę, która jest dobrym kierowcą w kraju, ale tutaj boi się prowadzić właśnie ze względu na specyficzne warunki. Trąbienie, wymachiwanie rękami, mruganie światłami (bardziej w gniewie niż w podzięce, jak to ma miejsce w Polsce), duże prędkości i niecierpliwi kierowcy nie zachęcają.

Pozostaje jeszcze kwestia pieszych. Trzeba być niezwykle czujnym, bo chociaż kary za przechodzenie w niedozwolonych miejscach są, to dużo osób tego nie przestrzega. Często ludzie nawet nie patrzą, tylko wchodzą na drogę, albo przebiegają przez 4 pasmową autostradę z założeniem, że i tak się zatrzymasz.

Mąż prowadząc samochód w Emiratach, Polsce i Indiach, stwierdził, że najlepszym połączeniem byłyby emirackie drogi i polscy kierowcy. Zgadzam się z tym 100%.

Emiracki bałwan

Ten weekend obfitował w dużą liczbę wrażeń - od rekordowo niskich temperatur (-2.2) w górach, śniegu i emirackiego bałwana (link) po silny wiatr, deszcz, 14 stopni i fale zalewające drogę na Palm Jumeirah. Wszyscy pognali na górę Jabel Jais w Ras Al Khaima, aby zobaczyć śnieg - na górskich drogach utworzyły się ogromne korki, które i tak za jakiś czas zostały zablokowane przez policję.

Dawno nie było tutaj takiej pogody. Silny wiatr wiał przez 2 dni, do tego stopnia, że przy jednej z głównych dróg przewrócił się dźwig, z budynku na przeciwko mojego balkonu oderwały się metalowe żaluzje i poleciały na ulicę, a droga do sklepu oddalonego o 300 metrów była nie lada wyprawą. Zimny wiatr razem z piaskiem i deszczem nieprzyjemnie smagał po twarzy i po raz pierwszy zamarzyła mi się wtedy kurtka. Niestety przez całą tą ekscytację warunkami atmosferycznymi oraz niezwykle ekspresyjne wyrażeniem tego, co czuję, przez jakiś czas piach zgrzytał mi między zębami (polecam albo nic nie mówić, albo zakryć sobie usta szalem).

Kolejny raz przekonałam się, że okna nie są tu najszczelniejsze. Wiatr gwizdał nieustannie przez każde z nich. Był tak silny, że otworzył 2 razy drzwi balkonowe, które potem były zamknięte na klucz, bo inaczej ledwo się trzymały. Przypominała mi się ubiegłoroczna zima i ulewa, która sparaliżowała wszystko, łącznie z naszym mieszkaniem, do którego pomimo zamkniętych okien dostała się woda zalewając nam dywan i łóżko.

Dziś dzień przywitał mnie pięknym słońcem, niezwykle czystym niebem i powietrzem - pustynny kurz chociaż na chwilę został zamieciony.

źródło: Gulf News 

Transport publiczny

Sieć komunikacji publicznej jest dosyć dobrze rozwinięta. Gdzie nie dojedzie autobus/metro/tramwaj tam dojedzie taksówka, których tutaj wszędzie pełno.

Aby móc korzystać z dobrodziejstw tejże komunikacji, pierwsze co musimy zrobić to zakupić kartę NOL. Można to zrobić na każdej stacji metra w specjalnym okienku. Występuje ona w czterech wersjach: srebrna, złota, niebieska i czerwona. Więcej na stronie RTA. Karty można doładować na każdej stacji metra w automacie lub okienku. Minimalna kwota jaka musi znajdować się na karcie, aby otworzyła nam się bramka to 7.50 AED (dla karty złotej jest to 16 AED). Cena biletu uzależniona jest od stref (jest ich 7) i rodzaju karty NOL. Należy pamiętać, że przy wychodzeniu z metra również należy „piknąć” kartę, inaczej bramka się nie otworzy.

Stacje metra są czyste, a perony odgrodzone od torów szklanymi barierami. Z przodu pociągu jest przedział dla posiadaczy złotej karty, następnie dwa przedziały dla kobiet oznaczone na różowo. Metro jest w pełni zautomatyzowane – nie posiada kierowcy.

Są tylko dwie linie – czerwona (Rashidiya – UAE Exchange) i zielona (Etisalat – Dubai Creek). W porannych i popołudniowych godzinach szczytu metro jeździ co 2-3 minuty. Większość swojej trasy pociągi pokonują na powierzchni – jest co podziwiać.

Posiadając tę samą kartę NOL możemy korzystać z autobusów. Tutaj działa podobny system – pikamy kartę przy wsiadaniu i wysiadaniu. Radzę nie zapominać – tutaj też są kanary! Jeżeli aktywujemy kartę tylko przy wsiadaniu, a zapomnimy to zrobić przy wysiadaniu, nawet jeśli przejechaliśmy jeden przystanek zostanie ściągnięta maksymalna opłata 7.50 AED. Autobusy międzymiastowe są piętrowe i np. opłata za przejazd do Sharjah wynosi 10 AED.
Ciekawostka: niektóre z przystanków autobusowych są klimatyzowane.

Z tramwaju skorzystamy na identycznych zasadach. Też jest on w pełni zautomatyzowany.

Co do taksówek, łapiąc ją z ulicy mamy flag-down rate, która wynosi 5 AED, minimalna kwota za przejazd to 12 AED. Ceny te zmieniają się w zależności od emiratu.

Przydatne linki do planowania podróży:
Wojhati - podpowiada jak dostać się z miejsca A do B
RTA - szczegółowe informacje dotyczące transportu publicznego.

Ciekawostka: przed wejściem do metra czy autobusu zawsze czeka się w kolejce. Pomysł na 6+! Przepychanie ogranioczone do minimum.

Chociaż bywa tłoczno, komunikacja publiczna działa tutaj dosyć sprawnie i oferuje przyjemny komfort jazdy.

Mix kulturowy

W Emiratach miesza się wiele narodowości - 88% ludności to imigranci. Największy ich odsetek stanowią obywatele Indii, Filipin, Pakistanu, Bangladeszu. Znajdziemy tutaj ludzi z prawie wszystkich zakątków świata, o każdym kolorze skóry.

Tu normalnym jest, aby pracując w jednej firmie mieć znajomych z Pakistanu, Egiptu, Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii, Kenii i Filipin. To jest jeden z powodów dla których tak dobrze mi się tu pracuje – taka różnorodność nie daje miejsca na nudę. Od każdego możemy się dowiedzieć wiele ciekawych rzeczy, wypytać o kulturę, zwyczaje i dowiedzieć się rzeczy, których nie znajdziemy w żadnym przewodniku. Nie spotkałam się z zachowaniami na tle rasistowskim w stosunku do mnie czy innych osób. Wszyscy szanują siebie nawzajem. Pomimo tylu różnych osobowości, wszyscy potrafią żyć obok siebie w zgodzie.

Obywatele niektórych krajów stanowią tutaj tzw. tanią siłę roboczą. Dotyczy to głównie obywateli Indii, Pakistanu, Bangladeszu i Filipin bez wykształcenia, którzy pracują na budowie, w firmach sprzątających lub jako tzw. office boys parząc herbaty lub kawy dla gości. Dla nich przyjazd tutaj i praca w tych dosyć niewdzięcznych zawodach daje im możliwość utrzymania rodziny, która została w ojczyźnie.

Zdecydowanie można potwierdzić/obalić stereotypy dotyczące poszczególnych narodowości. Arabowie uczą cierpliwości, Indusi tego, że wszystko jest możliwe a Filipińczycy, aby zawsze się uśmiechać.

Wszyscy bardziej lub mniej posługują się językiem angielskim. Niestety nie jest to angielski jaki znamy z książek – często pełny jest akcentów, które mogą nam się wydać niezrozumiałe, ale które po krótkiej chwili zaczniemy rozróżniać.

Melodyjność angielskiego u Filipińczyków oraz przedłużanie wyrazów na końcu zdania jest czymś niezwykle charakterystycznym. Twardy akcent osób z Indii czy Pakistanu, sprawia, że na pewno usłyszymy każde słowo i to dosyć wyraźnie.

Czasami jadąc metrem i mając obok siebie wyłącznie dziewczyny z Filipin, mam wrażenie, że znalazłam się na Filipinach. Idąc do Lulu Hypermarket, widząc i słysząc głównie osoby z Indii, przenoszę się na chwile właśnie tam. Będąc w jakiejkolwiek urzędowej placówce, widząc panów w gandurach i kobiety w pięknych abayach i słysząc donośne rozmowy, wreszcie czuję, że jednak jestem w kraju arabskim.

Sportowe lenistwo

Emiraty sprzyjają lenistwu. Nie dość, że w każdym sklepie pakują za ciebie zakupy, to można nawet zadzwonić do sklepu pod blokiem, zamówić co potrzebujesz, a oni dostarczą wszystko pod drzwi – za darmo. Często spotkać można Emiratczyków, którzy proszą obsługę sklepu, aby ta za nimi chodziła, pchała wózek sklepowy i wkładała wszystko co wskażą palcem, aby następnie odprawić ich prosto do samochodu i zapakować zakupy do bagażnika.

Po większych centrach handlowych jeżdżą meleksy, aby zbytnio nie nadwyrężyć nóg. Aktywność fizyczna szczególnie w miesiącach letnich ogranicza się do całkowitego minimum. Długie godziny pracy również nie zostawiają chęci na wieczorny spacer. KFC delivery, McDelivery – wszystko dosłownie na wyciągnięcie telefonu.

Wszystkie te czynniki powodują, że liczba otyłych osób w Emiratach w 2015 r. stanowiła prawie 50% społeczeństwa.

Łatwo można się o tym przekonać na własnej skórze. Zewsząd otacza nas jedzenie z różnych zakątków świata – indyjskie przekąski smażone na głębokim tłuszczu, arabskie półmiski grillowanych mięs i wiele innych pyszności, które kuszą zapachem i wyglądem. Czego jak czego, ale jedzenia nigdy nie brakuje. Wszyscy z którymi przyszło mi rozmawiać niedługo po ich przyjeździe tutaj narzekają na przybywające kilogramy. Niestety, trzeba mieć bardzo dużo samozaparcia i kontroli, żeby przejść obojętnie obok restauracji, z której wydobywa się zapach prawdziwego arabskiego kebaba.

Dla tych, co nie wyobrażają sobie życia bez aktywności fizycznej znajdzie się tu szeroki zakres możliwości. Ścieżki do biegania przy plaży, piękne trasy rowerowe przy pustyni, wszelkie sporty zespołowe, a nawet zimowe – można zjeżdżać na nartach w Ski Dubai (Mall of the Emirates) albo pojeździć na łyżwach na Dubai Ice Rink (Dubai Mall). Możemy oddać się kitesurfingowi na specjalnej plaży (Kite Beach), albo pojeździć konno.

Dostępne jest wszystko, wystarczą wyłącznie chęci i odrobina wolnego czasu, który tutaj zdaje się być cenniejszy niż złoto.

Emiraty w skrócie

Może od przedstawienia sylwetki kraju powinnam zacząć na samym początku, ale nic straconego!

Zjednoczony Emiraty Arabskie powstały w skutek połączenia się siedmiu emiratów – Abu Dhabi, Dubai, Sharjah, Ajman, Umm Al Quwain, Ras Al Khaimah i Fujairah 2 grudnia 1971 r. co daje nam kraj, który liczy sobie zaledwie 45 lat. Właśnie to drugiego grudnia obchodzony jest „National Day” - kraj przybiera czerwono-biało-zielono-czarne barwy i odnosi się wrażenie, że każdy za punkt honoru objął sobie przystrojenie siebie/samochodu/domu w narodowe barwy. Prezydentem jest Khalifa bin Zayed Al Nahyan, którego portret wraz z szejkiem Dubaju często zajmuje zaszczytne miejsce na ścianach nie tylko instytucji rządowych ale np. małej restauracji czy sklepu z dywanami. Walutą jest dirham (AED), który dzieli się na fils (100 filsów = 1 dirham). W obiegu jest 7 banknotów (o nominałach 10, 20, 50, 100, 200, 500 i 1000) oraz 3 monety (25, 50 i 1). Gdy przy kasie wyskoczy do zapłaty kwota z końcówką 10, 70 czy 95 filsów, zwyczajniej się taką kwotę zaokrągla.

Emiraty zajmują siódmą pozycję na liście krajów o najwyższej ilości złóż ropy naftowej. Litr benzyny kosztuje tu mniej niż litr wody. Pomimo ciągle rosnącej turystyki, to właśnie eksport ropy naftowej i gazu ziemnego wciąż jest głównym motorem napędzającym gospodarkę tego kraju.

Nie ma wątpliwości, że Emiraty przodują jeśli chodzi o rozwój infrastruktury. Tylu zaawansowanych budowli takich jak Ferrari World, Yas Mall, Atlantis czy sztuczna wyspa w kształcie palmy albo mapy świata na próżno szukać w innych krajach.

Pod względem geograficzno-przyrodniczym znajdziemy tutaj piękne plaże, skaliste góry, pustynie bez grama zieleni ciągnące się aż po horyzont oraz zielone oazy pełne daktyli i cytryn.

W Al Ain oderwiemy się od pustynnego klimatu i zanurkujemy w piękne zielone miasto, w Ras Al Khaimah i Fujeirah ukarzą nam się skaliste góry z najwyższymi szczytami w kraju, a w Abu Dhabi możemy podziwiać las namorzynowy wypełniający się ćwierkaniem ptaków.

W ZEA istnieją tylko i wyłącznie dwie sieci telekomunikacyjne – Du i Etisalat. Dostarczają wszystko – od kart SIM po telewizję kablową. Umieszczanie własnych anten satelitarnych na dachach jest nielegalne.

Emiraty posiadają dwóch przewoźników – Emirates i Etihad. Emirates codziennie wykonuje loty bezpośrednie na trasie Warszawa – Dubaj (DXB). Dubaj dorobił się dwóch lotnisk – Dubai International (DXB) oraz Dubai World Central (DWC). Na to drugie linia WizzAir wykonuje loty bezpośrednie z Katowic we wtorki, czwartki i soboty.

Językiem urzędowym jest arabski, ale bez problemu wszyscy tutaj posługują się j. angielskim, nawet w urzędach, jednakże wszystkie oficjalne dokumenty wydawane przez takie instytucje są w języku arabskim. Często również wymagają od nas dokumentacji przetłumaczonej na ten właśnie język.

Bez wątpienia Emiraty są niezwykłe – można je kochać lub nienawidzić, ale jestem pewna, że na każdym zrobią ogromne wrażenie. 

Kobiety w Emiratach

Kobiety i ich prawa w świecie Islamu to temat, który zawsze sprawia, że ludzie niespokojnie poruszają się w fotelach gotowi wstać i krzyknąć jak bardzo są one zniewolone. Niestety nie jestem w stanie wypowiedzieć się na temat innych krajów, ale wiem, że bycie kobietą (muzułmanką, ekspatką i mężatką) w Emiratach nie stawia mnie na przegranej pozycji.

Niektóre z przykładów, które podam mogą wydawać się segregacją płciową. Podyktowane jest to przede wszystkim religią, w której stosunki damsko-męskie są dosyć specyficzne.

Komunikacja miejska. W metrze są osobne dwa przedziały wyłącznie dla kobiet i dzieci – każdy mężczyzna, który znajdzie się tam przypadkiem jest uświadamiany przez inne kobiety i grzecznie przechodzi dalej. W godzinach szczytu czasami można spotkać policję, która wchodzi do przedziału i wystawia mandat wszystkim panom znajdującym się w różowej strefie. Przody autobusów zarezerwowane są dla kobiet. W przypadku autobusów międzymiastowych osobno wchodzą kobiety, a osobno mężczyźni. Oczywiście, kobieta może zająć miejsce wszędzie, nie tylko w wyznaczonej strefie, stanowi ona jedynie udogodnienie. Istnieją specjalne taksówki z różowym dachem dla kobiet i prowadzone są również przez kobiety.

Instytucje rządowe. Gdziekolwiek znajduje się poczekalnia, zawsze pierwsze rzędy siedzeń są oznaczone i zarezerwowane dla kobiet. W jednym z oddziałów Dubai Islamic Bank jest specjalne wejście dla kobiet. W rządowych centrach medycznych, gdzie wykonuje się badania niezbędne do wydania wizy rezydenckiej znajdują się osobne sektory dla kobiet i mężczyzn.

Restauracje. Niektóre restauracje mają tzw. family entrance, gdzie miejsce zajmują rodziny. Można spotkać również stoliki, które są całkowicie zasłonięte, tzw. family room.

Zachowanie w stosunku do kobiet. Zdarzy się, gdy kobieta sama jedzie windą, mężczyzna czasami nie wsiądzie i zaczeka na następną. Zazwyczaj ustępuje się nam miejsca, czy to na chodniku czy w kolejce. Jedyny odczuwalny dyskomfort to niekiedy świdrujący wzrok płci przeciwnej.
Nigdy nie było sytuacji, w której czułabym się źle wyłącznie z powodu bycia kobietą. Wręcz przeciwnie, czuję się tu bardzo bezpiecznie.

Dla mnie wszystkie powyższe przykłady to przywileje, coś co sprawia, że żyje mi się tu komfortowo. Wątpię żeby którakolwiek z nas nie skorzystała z możliwości zajęcia miejsca wśród kobiet w godzinach szczytu i zrezygnowała ze ścisku pomiędzy mężczyznami.

Chciałabym również zaznaczyć, że odnoszę się wyłącznie do kobiet będących ekspatkami i do życia codziennego. Kwestia Emiratek jest bardziej skomplikowana i zdecydowanie mniej różowa, ale nie czuję się na tyle kompetentna, aby o tym pisać.

Bezpieczeństwo

Emiraty to kraj zdecydowanie islamski, ściśnięty pomiędzy Arabią Saudyjską a Omanem. Ciekawe czy w takim przypadku komukolwiek przyjdzie na myśli bezpieczeństwo. A jednak. Emiraty zajmują trzecie miejsce na liście najbezpieczniejszych krajów świata. (źródło)

Dlaczego tak się dzieje? System kar pieniężnych jest tutaj niezwykle rozbudowany i surowo przestrzegany. Nawet za żucie gumy w metrze można dostać mandat w wysokości 100 AED. Ludność Emiratów to w 88% imigranci, którzy przyjeżdżają tutaj głównie żeby odłożyć jak największą liczbę pieniędzy i nie bardzo chcą obciążać swój budżet karami, wiec starają się przestrzegać prawa. Za większe przewinienia można zostać deportowanym, umieszczonym na czarną listę i mieć dożywotni zakaz wstępu do kraju. Kto by chciał ryzykować jak jest się jedynym żywicielem rodziny tej w kraju i za granicą? I tutaj mamy odpowiedź.

Oczywiście nie jest tak, że policja nie ma co robić. Przyjezdni muszą najbardziej uważać, aby przypadkowo nie złamać prawa, które może wydawać się z pozoru błahe. Dotyczy to relacji pozamałżeńskich, alkoholu i nieprzestrzegania publicznego zakazu picia i jedzenia podczas Ramadanu.


Zgodnie z prawem Emiratów wszelkie związki pozamałżeńskie są nielegalne. Mieszkanie razem bez ślubu również. Alkohol dostępny jest wyłącznie w niektórych barach, jeśli ktoś chce kupić alkohol i zabrać go do domu potrzebna jest na to specjalna licencja. Sam przewóz alkoholu przez emirat Sharjah jest nielegalny. Podczas Ramadanu nawet osoby niewierzące obowiązuje całkowity zakaz publicznego jedzenia lub picia. Większość restauracji otwiera się dopiero po zachodzie słońca.

Czy rzeczywiście jest tak, że nie znajdziemy tu żadnej pary mieszkającej razem? A co z parami chcącymi zatrzymać się w hotelu? Oczywiście można, ale trzeba pamiętać, żeby nie zwracać na siebie uwagi i zachowywać się jak małżeństwo, a nikt nie powinien się do niczego przyczepić.

Kraj kontrastów

Gdy ktoś pyta mi się jakie są Emiraty, ciężko mi wyrazić co myślę o tym kraju w jednym zdaniu. Zdecydowanie jest to kraj kontrastów, miejsce gdzie za robiącymi wrażenie drapaczami chmur kryją się malutkie pokoje, w których mieszka 8 osób. Gdzie obok ludzi zarabiający miliony żyją osoby, które jedzą tylko jeden posiłek dziennie. Gdzie na tym samym stanowisku osoba z Filipin/Indii dostanie wynagrodzenie 4 tys., ale osoba z Europy już dwa razy tyle. Gdzie mieszają się dwie skrajne kultury – europejska/amerykańska z arabską i o dziwo tworzą miejsce, gdzie wszyscy żyją zgodnie pomimo aż tylu różnych narodowości. Tak chyba działa magia tego kraju.

Dla mnie właśnie ta różnorodność jest niesamowita, zawsze uczy czegoś nowego. Inne kraje, zwyczaje, kultura, osobowości – tutaj to wszystko jest na wyciągnięcie ręki.

Zdecydowanie trzeba wyjrzeć zza Burj Khalify, oddalić się trochę od Burj Al Arab i zajrzeć do bocznej uliczki na Starym Suku w Deira, aby przekonać się jakie Emiraty są na prawdę.

Herbata pita na jachcie nie smakuje tak dobrze, jak chai serwowany z przydrożnej restauracji gdzieś w Ras al Khaima. Francuska bagietka z najdroższej piekarni nie pachnie tak dobrze, jak świeży pakistański chleb z małej piekarni w Sharjah zawinięty w foliową reklamówkę.

Ten kto chce dostrzeże wyłącznie marinę pełną najdroższych jachtów, rolls royce’y jeżdżące po ulicach oraz restauracje serwujące posiłki, których cena przekracza średnią krajową – nie przeczę, wszystko to robi wrażenie, ale na krótko. Burj Khalifa powszednieje, tak samo jak widok osiedlowego sklepu.

Zachęcam do zejścia z utartych turystycznych ścieżek i odkrycia czegoś nowego, a przekonamy się, że nie wszystko złoto co się świeci.

Gdzie wiecznie świeci słońce

Emiraty – kraj, który mimowolnie stał się moim domem. Tu zostawiłam większość mojego serca. Tu jest moja najbliższa rodzina, moi przyjaciele. Przyjeżdżając tu po raz pierwszy, nigdy nie sądziłam, że obdarzę ten kraj aż takim uczuciem. Pierwszy oddech na tej pustynnej ziemi zdecydowanie na to nie wskazywał, albowiem pierwsze moje starcie z tym krajem było w lipcu – w jednym z najgorętszych miesięcy. Po wyjściu z lotniska zachłysnęłam się nieznanym mi do tej pory powietrzem – wtedy jeszcze nie wiedziałam, że przyjdzie mi za tym powietrzem tęsknić.

Właśnie, powietrze – w niektórych miesiącach niosące żar, a w niektórych przyjemnie chłodny wiatr. Czasami pełne spalin i gorącego asfaltu, a czasami świeżej bryzy. Kontrast.


Jak na pustynię przystało, lato jest tutaj nie do zniesienia. Wtedy ciężko jest przejść nawet kilka metrów w pełnym słońcu. W lato życie tętni w centrach handlowych i wszędzie tam, gdzie istnieje klimatyzacja, bo na zewnątrz jest blisko 50 stopni. Gdy przychodzi ochłodzenie i temperatury w dzień wynoszą przyjemne 24 stopnie otwierają się przed nami zupełnie nowe horyzonty – a mianowicie świat toczący się na zewnątrz, na powietrzu. Grillowanie na pustyni, wycieczki w góry, camping na plaży. Można wyjść na spacer wieczorem i nawet zmarznąć. W Ras Al Khaima bywa naprawdę zimno – nawet do 10 stopi w nocy, wtedy już przyda się kurtka. Najlepszy czas na odwiedzenie tego kraju to miesiące od listopada do marca, wtedy jest ciepło i przyjemnie, a asfalt nie parzy nas w stopy i nie szukamy desperacko chociażby odrobiny cienia.

Tu słońce świeci non-stop, wykluczając dni pochmurne czy deszczowe, które w ciągu roku można policzyć na palcach jednej ręki. Nie ma problemu w co się ubrać, a wyglądając rano przez okno jesteśmy pewni, że przywita nas słońce. I to będzie dobry dzień.